Inspiratie

En als het dan zo is
leg ik mijn pad
naast het jouwe
en loop ik met je mee

Ik was nog naar de goden
of ze iets konden regelen
zo werkt dat niet
zeiden ze

Maar wees gerust
laat zijn
zie je hart
dat luisteren kan
het weet dat de rivier
haar bochten neemt.

Gerdine Smit

Mijn moeder is mijn naam vergeten
Mijn kind weet nog niet hoe ik heet
Hoe moet ik mij geborgen weten?

Noem mijn, bevestig mijn bestaan
Laat mijn naam zijn als een keten

Noem mij, noem mij, spreek mij aan
O, noem mij bij mijn diepste naam

Voor wie ik liefheb wil ik heten

Tekst: Neeltje Maria Min

Men moet geduld hebben met het onopgeloste in het hart en proberen de vragen zelf lief te hebben, als ontoegankelijke ruimtes, als boeken, geschreven in een volkomen onbekende taal.

Wanneer men die vragen leeft, leeft men misschien geleidelijk, zonder het te merken, op een ongewone dag binnen in het antwoord.


Tekst van Rainer Maria Rilke
Brieven aan een jonge dichter

Kom

Kom Kom, kom, wie je ook bent.
Schande is hier onbekend.
Al zwoer je duizend eden
die je keer op keer weer brak.
Kom, blijf komen, kom.

Dolende, ootmoedige,
onthechte vreemdeling, kom.

Kom, kom, wie je ook bent.
Zwerver, minnaar,
liefhebber van het heengaan.
Het maakt niet uit.
Wij zijn geen karavaan van de wanhoop.
Kom, al heb je je belofte al duizend keer gebroken.
Kom, kom, kom opnieuw, kom…..

Jalaluddin Rumi (1207-1273)

De dood is niets. Ik ben maar aan de andere kant.
Ik ben mijzelf, jij bent jezelf.

Wat we waren voor elkaar zijn wij nog altijd.
Noem me zoals je me steeds genoemd hebt.

Spreek tegen mij zoals weleer, op dezelfde toon, niet plechtig, niet triest.
Lach om wat ons samen heeft doen lachen, bid, glimlach, denk aan mij, bid met mij.

Spreek mijn naam uit thuis zoals je altijd hebt gedaan, zonder hem te benadrukken, zonder zweem van droefheid. Het leven is wat het altijd is geweest, de draad is niet gebroken.

Waarom zou ik uit je gedachten zijn? Omdat je me niet meer ziet?
Nee ik ben niet ver, juist aan de andere kant van de weg.

Zie je, alles is goed. Je zult mijn hart opnieuw ontdekken en er de tederheid terugvinden, zuiverder dan ooit.
Dus droog je tranen en ween niet als je van me houdt.

Sint Augustinus (ca.396)  - na de dood van zijn moeder.

In plaats van 
jezelf opnieuw bijeen te rapen
weer je schouders eronder te zetten 
het voor de zoveelste keer te gaan proberen
mag je ook het hoofd buigen voor het leven
en huilen om de machteloosheid 
die je daarin zo diep voelt.
Dit falen is een daad van grootse moed
een oceaan van rust en ontspanning
waaruit nieuw ogen ontstaan. 


Niels Zwakhals

Wel nu, edele, 
jij die in alles
het universum vult

waarheen moet je gaan
wie moet je ontmoeten
en wat nog
te doen

anders dan hier
nu
schitterend
te zitten

wagenwijd genietend
van je eigen
hart

Niels Zwakhals

Het licht is rond

Het licht is rond en rolt naar alle kanten
de bergen op en af, de dalen door,
de wezens in en uit en langs de planten
stijgt het de bomen in en gaat het alles voor.

Waarheen?
Ik vraag dat niet, ik kom, ik ga,
omdat mijn handen en mijn voeten,
mijn ogen en mijn hart zo moeten
en ik het licht nu eenmaal zo versta.

Tekst van Pierre Kemp

Sta op en schitter
want lang was de nacht en bitter
de strijd met oude fantomen
maar nu is het morgen
nu wordt het tijd om blinkende dromen
waar te maken – weet je geborgen
in een nieuw licht
Vat moed en schitter en richt
je op wat komen gaat
want je hart wordt witter
en de dag verwacht
je eigen, herboren gelaat

Tekst van Catharina Visser

De leegte is liefde

als je kijkt in de ruimte
en het voelt zo alleen
sla dan de leegte als troost om je heen
de bedaardheid als deken
de nacht als een dag
de rust als een rilling 
de leemte als lach

want de leegte is liefde
het zwijgen is goud
de stilte een schouder
van wie van je houdt

De holte is heel 
en weinig zó veel
kijk er doorheen 
en zie iedereen...

Tekst van Toon Hermans, tekening van Marianne Zuur

Er moeten mensen zijn
die zonnen aansteken,
voordat de wereld verregent.

Mensen die zomervliegers oplaten
als het ijzig wintert,
en die confetti strooien
tussen de sneeuwvlokken.

Die mensen moeten er zijn.

Er moeten mensen zijn
die aan de uitgang van het kerkhof
ijsjes verkopen,
en op de puinhopen
mondharmonika spelen.

Er moeten mensen zijn,
die op hun stoelen gaan staan,
om sterren op te hangen
in de mist.

Die lente maken
van gevallen bladeren,
en van gevallen schaduw,
licht.

Er moeten mensen zijn,
die ons verwarmen
en die in een wolkenloze hemel
toch in de wolken zijn
zo hoog
ze springen touwtje
langs de regenboog
als iemand heeft gezegd:
kom maar in mijn armen

Bij dat soort mensen wil ik horen

Die op het tuinfeest in de regen BLIJVEN dansen
ook als de muzikanten al naar huis zijn gegaan

Er moeten mensen zijn
die op het grijze asfalt
in grote witte letters
LIEFDE verven

Mensen die namen kerven
in een boom
vol rijpe vruchten
omdat er zoveel anderen zijn
die voor de vlinders vluchten
en stenen gooien
naar het eerste lenteblauw
omdat ze bang zijn
voor de bloemen
en bang zijn voor:
-ik hou van jou-

Ja,
er moeten mensen zijn
met tranen
als zilveren kralen
die stralen in het donker
en de morgen groeten
als het daglicht binnenkomt
op kousenvoeten

Weet je,
er moeten mensen zijn,
die bellen blazen
en weten van geen tijd
die zich kinderlijk verbazen
over iets wat barst
van mooïgheid

Ze roepen van de daken
dat er liefde is
en wonder
als al die anderen schreeuwen:
-alles heeft geen zin-
dan blijven zij roepen:
-neen, de wereld gaat niet onder-
en zij zien in ieder einde
weer een nieuw begin

Zij zijn een beetje clown,
eerst het hart
en dan het verstand
en ze schrijven met hun paraplu
-i love you- in het zand
omdat ze zo gigantisch
in het leven opgaan

en vallen
en vallen
en vallen

en OPSTAAN

Bij dát soort mensen wil ik horen
die op het tuinfeest in de regen BLIJVEN dansen
ook als de muzikanten al naar huis zijn gegaan
de muziek gaat DOOR
de muziek gaat DOOR
en DOOR

Tekst van Khalil Gibran 

Liefde:

Toen zei Almitra: “spreek tot ons over liefde”. En hij hief zijn hoofd op en liet zijn blik over de schare gaan en zij verstomde. En met een machtige stem zei hij: “Als de liefde je wenkt, volg haar, al zijn haar wegen nóg zo zwaar en steil. En zouden haar vleugels je willen omhullen, laat haar dan, al zou het zwaard dat verborgen zit onder haar veren je kunnen verwonden. En als ze je toefluistert, schenk haar dan je geloof, terwijl haar stem je dromen verbrijzelt zoals de noordenwind door je tuin woedt en haar maakt tot een dorre woestenij. Want zo de liefde je kroont, ze kruisigt je ook en ofschoon ze dient voor je groei, ze zal je ook snoeien. 

Zo ze opstijgt om je dorste en teerste takken te strelen die bevend trillen in de zon, zo daalt ze ook af naar je wortels en rukt hun houvast aan de aarde los.
Als korenschoven gaart ze je bijeen.
Ze dorst je tot je naakt bent.
Ze wast je tot je vrij bent van je kaf.
Ze maalt je tot je blank bent.
Ze kneedt je tot je soepel bent en wijst je dan toe aan haar heilig vuur zodat je worden zult tot heilig brood voor Gods heilig feest. 
Dit alles doet de liefde, opdat je de geheimen leert kennen van je eigen hart en deel zult worden van ‘s levens hart.

Maar als je in je angst alléén de vrede en de zoetheid der liefde zoekt, is het beter dat je je naaktheid bedekt, haar dorsvloer verlaat en een wereld betreedt zonder seizoenen, waarin je zult lachen maar niet je volle lach en waarin je zult wenen maar niet al je tranen. De liefde geeft enkel zichzelf en put slechts uit haar eigen bron. Zij bezit niet en wil evenmin in bezit genomen worden want ze is zichzelf genoeg. 

Als je liefhebt, zeg dan niet: “God is in mijn hart”; zeg liever: “ik ben in het hart van God” en tracht niet liefde’s loop te bepalen, want de liefde richt, zo zij je waardig acht, haar eígen loop. De liefde kent geen ander verlangen dan zichzelf te vervullen, maar als je wél liefhebt en verlangens koestert laat deze verlangens dan zijn: 
Samen te smelten tot een snelvlietende beek die haar melodie zingt in de nacht.
De pijn te kennen van te veel tederheid.
De liefde te doorgronden, gewond te worden en vrijwillig en vreugdevol bloeden.
Bij het ochtendgloren te ontwaken met een gevleugeld hart, dankbaar voor weer een dag van liefhebben.
Te rusten op het middaguur en de vervoering der liefde te overpeinzen. 
In de avond vol dankbaarheid huiswaarts te keren en in te slapen met een gebed voor je geliefde in je hart en een loflied op je lippen”. 

Kahlil Gibran (uit: De profeet)

Tezamen werd je geboren, en tezamen zul je voor immer zijn.
Jij zult tezamen zijn, als de witte vleugelen van de dood je dagen verstrooien.
Ja, je zult zelfs tezamen zijn in Gods stille herinnering.
Maar laten er tussenruimten zijn in je tezamenzijn.

Laat de winden des hemels tussen je dansen.

Hebt elkander lief, maar maakt van de liefde geen band:
laat zij veeleer zijn een golvende zee tussen de kusten van je zielen.
Vult elkanders bekers, maar drinkt niet uit dezelfde beker.

Geeft elkander van je brood, maar eet niet van hetzelfde stuk.
Zingt en danst tezamen en weest blijde, maar bent ieder alleen,
zoals de snaren van een luit op zichzelf zijn, al doortrilt hen dezelfde muziek.
Geef je harten, maar geef ze niet aan elkander in bewaring.

Want alleen de hand des levens kan je harten bevatten.
En staat tezamen, maar niet te dicht bijeen:
want de zuilen van de tempel staan ieder op zichzelf,
en de eik en de cipres groeien niet in elkanders schaduw.

Khalil Gibran